Μόλις ένα 24ωρο πέρασε από την καθιερωμένη συνάντηση της Τρίτης που κάθομαι να γράψω για το τι συζητήθηκε και όμως τα γεγονότα που έχουν μεσολαβήσει είναι λες “ Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα…’’.
Γεγονότα που δεν τα χωράει ο νους, αδυνατεί τα να κατανοήσει, να τα αφομοιώσει. Ένα “όχι ρε πούστη μου, δεν είναι δυνατόν” αναβλύζει στα χείλια. Μια κραυγή, ένας θυμός, μια θλίψη. Αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα. Τρεις άνθρωποι σκοτώθηκαν -δολοφονήθηκαν- κι ένας τέταρτος που δεν πρόλαβε να γεννηθεί. Τρία άψυχα σώματα, άταφα και από πάνω οι καπηλευτές τους, Καρατζαφέρης, Βγενόπουλος και οι συν αυτώ. Οι άναρθρες κραυγές τους σκιάζουν τον βουβό πόνο των υπολοίπων.
Κρίμα, κρίμα διττό. Κρίμα για την απώλεια των ψυχών, κρίμα και για την απώλεια της ευκαιρίας. Μια δυναμική και μαζική κατάθεση άρνησης στο να πληρώσουν τον λογαριασμό αυτοί που δεν κλίθηκαν στο μεγάλο φαγοπότι. Μια συγκέντρωση που όμοιά της δεν έχουμε δει την τελευταία εικοσαετία, μια πορεία δείγμα και προάγγελο του τι μπορούμε να πετύχουμε, να καταλήγει σε ένα παράλογο? φονικό που –δικαιολογημένα- την επισκιάζει και δυστυχώς αμαυρώνει έναν τόσο δυναμικό κοινωνικό αγώνα.
Ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ με κυκλώνει και πολλά, πάρα πολλά ερωτηματικά μουδιάζουν το μυαλό μου και μένουν αναπάντητα.
Φίλοι, ζητάω συγνώμη που κάνω κατάχρηση αυτού του χώρου ο οποίος για άλλα πράγματα μου έχει διατεθεί να καταχωρώ, όμως στη σημερινή συγκυρία και με την συναισθηματική φόρτιση που με διακατέχει, μου είναι αδύνατον να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο. Το θεωρώ υποχρέωσή μου στις απώλειες.
Και πάλι συγνώμη. Φ. Χαλκιάς
*Δ. Σολωμός, Η γυναίκα της Ζάκυθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου