SOS: Διαχείριση απορριμάτων

Και ξεπερασμένος και πανάκριβος, ο σχεδιασμός διαχείρισης απορριμάτων στην Αττική που προωθείται επισήμως......




Τα μαντάτα είναι πολύ άσχημα για την περιοχή του Θριάσιου, της δυτικής Αθήνας γενικοτερα, και του Δήμου μας ειδικότερα. Δε φτάνει που εισπνέουμε σχεδόν καθημερινά τη μπόχα που έρχεται από τήν υπερκορεσμένη χωματερή που βρίσκεται στη γειτονιά μας, φαίνεται ότι οι αρμόδιοι (κυβέρνηση και Ενιαίος σύνδεσμος Δήμων της Αττικής) προωθούν καταστροφικές "λύσεις" για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των κατοίκων:

- Σχεδιάζεται η δημιουργία 2 εργοστασίων στην Φυλή 1.100.000 τόνων.
- Προωθείται η μεταφορά της λυματολάσπης από την Ψυττάλεια στην υπάρχουσα χωματερή.
- Γενικά, καταργείται η ανακύκλωση και προωθείται η καύση των απορριμάτων με δυσβάστακτο οικονομικό κόστος και πολλαπλούς κινδύνους για την υγεία των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής.

Το πρόβλημα είναι βαθύτατα πολιτικό και φυσικά δεν αφορά ΜΟΝΟ το δικό μας Δήμο. Όσο είναι ακόμα καιρός, απαιτείται συντονισμός δράσης φορέων, δημοτικών αρχών και κατοίκων ώστε να δοθεί λύση φιλική προς το περιβάλλον. Μια λύση η οποία δε θα αποσκοπεί σε κέρδη των μεγαλοεργολάβων θέτοντας το δημόσιο συμφέρον και την υγεία σε δεύτερη μοίρα. Και εδώ όλοι θα κριθούν από τη στάση τους....

Τα σχετικά ερωτήματα είναι πολλά και επείγοντα:

- Τι λένε οι περιβαλλοντικές οργανώσεις;
- Τι λένε οι Δήμοι της δυτικής Αθήνας;
- Ποιά είναι η θέση της νέας δημοτικής αρχής της Πετρούπολης;
- Πώς θα αντιδράσουμε σε μια νέα υποβάθμιση της δοκιμαζόμενης ποιότητας της ζωής μας;


Ανοίγουμε το διάλογο σχετικά με το καυτό αυτό πρόβλημα, αναδημοσιεύοντας ένα κείμενο του Γιαννη Eλαφρου από την Καθημερινή της Κυριακής (16-1-20110):

Ενώ οι έντονες αντιδράσεις στην Κερατέα για την κατασκευή χώρου ταφής απορριμμάτων (ή υπολειμμάτων, σύμφωνα με την κυβέρνηση) συνεχίζονται και το αδιέξοδο για τη διαχείριση των σκουπιδιών στην Αττική καλά κρατεί, σοβαρές αντιρρήσεις ορθώνονται από επιστήμονες, οικολογικούς φορείς και τοπικές κινήσεις για τον περιβόητο Περιφερειακό Σχεδιασμό Διαχείρισης Απορριμμάτων Αττικής (ΠΕΣΔΑ). Ο σχεδιασμός, έργο προηγούμενων ετών, κρίνεται ξεπερασμένος, αντιπεριβαλλοντικός και πανάκριβος. Δεν αμφισβητείται μόνον η χωροθέτηση των τριών Χώρων Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων (ΧΥΤΥ), σε Φυλή, Κερατέα, Γραμματικό, αλλά και η τεχνολογία που επιλέγεται και πολύ περισσότερο η φιλοσοφία του.
«Η οδηγία - πλαίσιο για τη διαχείριση των απορριμμάτων 2008/98 έχει μια ιεράρχηση ενεργειών:

- Πρώτο βήμα πρέπει να είναι η πρόληψη, δηλαδή η προσπάθεια μείωσης των απορριμμάτων.

- Δεύτερο, η επαναχρησιμοποίηση.

-Τρίτο η ανακύκλωση, με υψηλούς στόχους μέχρι το 2020 (50% σε πλαστικό, γυαλί, χαρτί κ. λπ.).

- Τέταρτο, άλλου είδους ανάκτηση, κομποστοποίηση ή ενεργειακή αξιοποίηση με υψηλό βαθμό απόδοσης.

- Υστερα απ' όλα αυτά έρχεται η τελική διάθεση», τονίζει στην «Κ» ο κ. Αλέξανδρος Οικονομόπουλος, καθηγητής στο τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος του Πολυτεχνείου Κρήτης. «Στην Ελλάδα και στην Αττική, όμως, υποτιμώνται τα τέσσερα πρώτα βήματα».
«Συζητάμε μόνο για το πού θα θάψουμε και όχι για το τι θα θάψουμε. Πολύ περισσότερο όταν μπορούμε να μειώσουμε τα σκουπίδια που πηγαίνουν για ταφή μέχρι και 85%», υποστηρίζει ο κ. Νίκος Χαραλαμπίδης, διευθυντής του ελληνικού γραφείου της Greenpeace. Αίσθηση προκλήθηκε όταν τέσσερις περιβαλλοντικές οργανώσεις (Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, Greenpeace, Μεσόγειος SOS και WWF) ζήτησαν άμεση αναθεώρηση του ΠΕΣΔΑ, χρησιμοποιώντας εκφράσεις που δεν συνηθίζουν, όπως «έγκλημα» και «οικονομικό σκάνδαλο». Στο στόχαστρο βρέθηκε η επιλεγείσα πέρυσι τεχνολογία της βιοξήρανσης των απορριμμάτων, η οποία απαιτεί μεγάλες και πανάκριβες εργοστασιακές εγκαταστάσεις για να υλοποιηθεί και θεωρείται όχι μόνο ασύμφορη οικονομικά, αλλά και σιωπηλός προπομπός της επικίνδυνης καύσης («θερμική επεξεργασία» επισήμως... για να μην προκαλεί).
Στις μονάδες βιοξήρανσης γίνεται μηχανική επεξεργασία του συνόλου των απορριμμάτων, όπου ξεχωρίζονται μέταλλα και γυαλί, και τα υπόλοιπα (κυρίως χαρτί, πλαστικό και οργανικά), αφού αφαιρεθεί η υγρασία, μετατρέπονται σε ένα ομογενοποιημένο καύσιμο υλικό, το SRF. «Πρέπει να πάψουμε να παίζουμε την κολοκυθιά. Τι θα κάνουμε τις τεράστιες ποσότητες παραγόμενου SRF; Εάν τα θάψουμε έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό, πληρώνοντας πανάκριβα. Με μια βροχή, το υλικό θα αποκτήσει ξανά την υγρασία που είχε. Καύση σε τσιμεντοβιομηχανίες μπορεί να γίνει μόνο για μια πολύ μικρή ποσότητα του παραγόμενου SRF, το οποίο προβλέπεται από το ΠΕΣΔΑ σε όλη την... Ελλάδα, μοναδικό παράδειγμα παγκοσμίως». Κανείς δεν απαντά. Τελικά δεν οδηγούμαστε στο μονόδρομο της «θερμικής επεξεργασίας», δηλαδή της καύσης του SRF σε ειδικές μονάδες; «Με αυτή την τεχνολογία όμως δεν είναι δυνατόν να έχουμε τον βαθμό απόδοσης που ορίζει η οδηγία - πλαίσιο», σημειώνει ο κ. Οικονομόπουλος.
«Η καύση δημιουργεί και μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα. Δεν είναι μόνο οι εκπομπές διοξίνης. Θα χρειαστούν και χώροι ταφής της τοξικής στάχτης που θα παραχθεί!», τονίζει ο κ. Χαραλαμπίδης.
«Η μέθοδος που επιλέγεται είναι πανάκριβη», σημειώνει ο κ. Οικονομόπουλος. «Το κόστος από τη στιγμή που τα απορριμματοφόρα ολοκληρώσουν τη συλλογή και φτάσουν στον χώρο επεξεργασίας είναι: για ανάκτηση ανακυκλώσιμων, κομποστοποίηση και υγειονομική ταφή υπολειμμάτων 70 ευρώ ο τόνος, για απευθείας καύση (χωρίς άλλη επεξεργασία) 120-130 ευρώ, ενώ για την επιλεγμένη βιοξήρανση με καύση παραγόμενου SRF, 180 ευρώ ο τόνος». «Είναι η πιο ακριβή από όλες τις μεθόδους», τονίζουν οι τέσσερις οικολογικές οργανώσεις, προειδοποιώντας για έκρηξη στα δημοτικά τέλη.